Władysław Jarocki
Władysław Jarocki (ur. 6 czerwca 1879 r. w Podhajczykach koło Trembowli, zm. 7 lutego 1965 r. w Krakowie) – polski malarz zajmujący się głównie tematyką huculską, podhalańską i tatrzańską. Prezes Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie.
Studiował na Politechnice Lwowskiej, później w latach 1902–1906 w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych oraz w Paryżu. Był uczniem Józefa Mehoffera i Leona Wyczółkowskiego. W latach 1921–1939 był profesorem w ASP w Krakowie.
Malował pejzaże, obrzędy ludowe i religijne, postaci w strojach regionalnych. Malował również podczas licznych podróży (Huculszczyzna od 1904 r., Kaukaz 1907, Podhale i Tatry od 1907 r., wybrzeże Bałtyku od 1922 r., Włochy itd.). Jarocki tworzył również karykatury. Zaprojektował sarkofag Jana Kasprowicza, jego obrazy znajdują się też w kościele na Harendzie. W 1928 do Olimpijskiego Konkursu Sztuki i Literatury na igrzyskach w Amsterdamie zgłoszono dwie jego prace – Portret własny na nartach i Portret Jerzego Żuławskiego w górach, żadnej jednak nie przyznano wyróżnienia.
Mieszkał na stałe w Krakowie, lecz związany był do końca życia głęboko z Tatrami. W 1920 r. wziął ślub ze starszą córką Jana Kasprowicza – Anną, czego skutkiem były częste wizyty w Harendzie – domu Kasprowicza w Zakopanem. Duża część willi była własnością Jarockich, dlatego większość jego obrazów tam się znajduje. W Harendzie czynna jest dziś galeria malarstwa Władysława Jarockiego.
W 1938 r. został odznaczony Złotym Wawrzynem Akademickim Polskiej Akademii Literatury za wybitne zasługi dla polskiej sztuki w ogóle.
